Tonbruket mag de volledig uitverkochte zaal eerst even opwarmen. De vier heren (die tevens onderdeel van de begeleidingsband van Ane zijn) hebben hun sporen al ruimschoots verdiend bij Zweedse bands als The Soundtracks of Our Lives en Wildbirds & Peacedrums. Dat ze allen muzikaal uit verschillende stromingen tappen valt ook direct op. De lang uitgerekte instrumentale tracks bevatten flarden jazz, postrock en zelfs woestijnrock. Het kwartet eindigt na zo’n 40 minuten en het publiek zet zich schrap voor Ane Brun.
Ane Brun brengt mooie greep uit indrukwekkend oeuvre
Vlucht door afgelopen tien jaar in Paard van Troje
Ane Brun maakt al tien jaar schitterende luisterliedjes. Afgelopen vrijdag speelde zij in een uitverkocht Paard van Troje voor een gemêleerd publiek haar grootste hits en favoriete liedjes. Ondanks dat Paard van Troje afgelopen vrijdag pas om half acht open gaat, staan de diehard fans al ruim driekwartier in een rij voor de poptempel. Vanuit het hele land zijn ze afgereisd om de (van oorsprong) Noorse Ane Brun (volledige naam Ane Brunvoll) te aanschouwen. Zodra de menigte dan toch echt naar binnen mag wordt Paard van Troje praktisch bestormd.
Om exact negen uur komt de gehele band het podium op. De toetsenist, bassist, drummer en gitarist van Tonbruket komen weer terug en worden bijgestaan door een tweede drummer en de Zweedse singer-songwriter Nina Kinert (achtergrondzang en toetsen). Als Ane Brun (gekleed in een satijnen gewaad) dan ook op het podium verschijnt zet de band met het fragiele nummer ‘The light from one’ direct de toon voor de rest van de avond. Dit jaar bracht Ane een compilatiealbum uit met daarop haar favoriete nummer van de afgelopen tien jaar. “Ook voor deze tour heb ik moeilijke keuzes moeten maken en van de veertig gekozen nummers moesten er helaas veel sneuvelen”, legt ze uit. Ze hoopt wel dat er voor het publiek nog genoeg favorieten over zijn gebleven.
Wat volgt is een doorsnee van die tien jaar met songs als ‘To let myself go’, ‘The puzzle’, ‘This voice’, ‘Humming one of your songs’ en ‘Changing of the seasons’. Alle uitermate perfect en bekwaam uitgevoerd, zonder dat er ook maar een valse noot te bespeuren valt. Als de band het nummer ‘Do you remember’ inzet gaat zowel het publiek als Ane los. Ze danst en lacht alsof haar leven er van af hangt, wat direct overslaat op het publiek wat vrolijk meedanst en klapt. De band speelt nog even door maar Ane verlaat het podium, kort daarna gevolgd door de band. Na veel geklap komt Ane alleen met de toetsenist terug om samen een minimale versie van Cyndi Lauper’s ‘True colors’ te spelen. De rest van de band volgt en er worden nog twee nummers gespeeld.
Is het dan echt het einde? Natuurlijk niet, want de setlijsten op het podium verraden al dat er een tweede toegift komt. Dit weerhoudt niemand er van om de band al klappend, fluitend en schreeuwend terug het podium op te krijgen. Na nog een ingetogen en loepzuivere versie van Alphaville’s ‘Big in Japan’ (Ane speelt solo en het 1100-koppige publiek is muisstil, zo stil zelfs dat je een plastic beker kunt horen vallen) en de afsluiter ‘Undertow’ houdt de band het dan toch echt voor gezien. Dat de twee toegiften al van tevoren bedacht waren, maakt het publiek allemaal niets uit, dat heeft een heerlijke avond gehad. Het inzetten van Harry Nilsson’s ‘I can’t live if living is without you’, tijdens de buiging van de band, laat echter wel een iets te zoetsappige nasmaak achter.